Het aantal duatlon wegwedstrijden op de Nederlandse kalender is klein. Na twee seizoenen me voornamelijk daarop te hebben gericht, ben ik dan nu zover dat de wedstrijden min of meer bekend terrein voor me zijn. Letterlijk het terrein dan. Zo ook de TVH Duathlon in Hilversum, welke jaarlijks de aftrap van het duatlonseizoen is.
Bij het inschrijfbureau tref ik oud-Tritaniumclubgenoot Harm-Jan, die samen met GVAV-er Erik Jan naar Hilversum is gekomen om eens te kijken hoe de vorm erbij staat. Voor mij geldt dat eigenlijk ook. In de twee, drie voorgaande weken gingen de trainingen uitstekend. Dat gaf hoop op een snellere tijd en tegelijk de twijfel of ik niet te vroeg in vorm ben. Zonder nou echt te weten hoe ik dat laatste realiseer overigens. Trainingsvorm is echter geen wedstrijdvorm, zo bleek vandaag maar weer. Ik kan een lang verhaal schrijven over het prima weer (triatlonpakje, mouwloos shirtje eronder en armstukken aan was met gemak warm genoeg bij deze 12, 13 graden) en de wederom fantastisch enthousiaste vrijwilligers, maar het wedstrijdgevoel viel gewoon enorm tegen (hé, ook dat klinkt bekend). Omdat ik inmiddels weet dat eigenlijk pas na zo’n 40 minuten echt goed op gang kom, zowel bij lopen als fietsen, ben ik redelijk uitgebreid gaan inlopen. Geen 40 minuten, wel met gemak 20 waarin ik onder andere alvast drie keer het parcours liep. Het mocht niet baten. Binnen een kilometer zit de hartslag op 180 en dat is verre van ontspannen. Opvallend is wel dat de bulten in het parcours, waar ik vooraf tegenop zag, best wel goed omhoog kwam. Maar wedstrijdsnelheid bij het lopen ontbreekt overduidelijk. Actiepuntje voor de komende weken dus.
Op het fietsen dan maar het verschil maken. De eerste wedstrijd op de Isaac Muon! En met een echte FFWD disc wheel achterin. Die heb ik afgelopen week eindelijk kunnen regelen (dank Henk!). De fiets is snel, geen twijfel. De benen waren zeker niet slecht, zoals zo vaak. Maar helaas, het materiaal liet het toch een beetje afweten. Nog binnen 5 kilometer krijg ik het gevoel dat m’n bovenbenen veel te snel vollopen. Er klopt iets niet. Even later is het overduidelijk: de zadelpen zakt. Het lijkt wel een kwaal bij de Muons. Het is niet de eerste keer dat het me overkomt en andere Muonchallengewinnaars heb ik er ook al over gehoord. Toch heb ik hem dit keer gemonteerd met montagepasta voor carbon. Niet voldoende erop gesmeerd misschien? Of had ik de pen later niet nog twee millimeter omhoog moeten stellen? Hoe dan ook, binnen de kortste keren zit ik laag. 4,5 centimeter te laag maar liefst. En dan kun je weinig power meer leveren. Dat ik nog steeds mensen inhaal vind ik een wonder en ik neem dat maar als reden om toch door te fietsen. Maar echt vlammen, zoals ik me had voorgenomen, zit er niet in. Met zware benen en een vermoeide rug omdat ik mezelf toch steeds omhoog probeerde te duwen ten behoeve van het strekken van de benen in de pedaalslag, ga ik het na net geen 20 kilometer het loopparcours weer op voor de laatste twee rondjes hardlopen. Erg m’n best doe ik er niet meer voor. Een fijne, snelle wedstrijd is het al lang niet meer voor me. Extra verrassend is het wellicht dat ik uiteindelijk toch 1 minuut 30 sneller ben dan vorig jaar. Daar had nog veel meer ingezeten dus. Een opsteker om mee te nemen naar Hoorn over drie weken.
Eindtijd TVH Duathlon Hilversum 2014: 1:07:35
Wilfred Vogd 