Zondag stond de tweede wedstrijd van 2013 op het programma: de Westfriese run bike run in Hoorn. Bepaald niet om de hoek, maar je wilt wat als duatleet. Nog steeds zonder aerodynamische helm maar mèt nieuwe schoenen, jeweetwel die superlichte Adidas waar ik eerder over schreef, toog ik naar Noord Holland. De eerste lentedag van het jaar zou het worden. Onderweg niets dan regen, zelfs voorbij Enkhuizen nog, maar in Hoorn was het gelukkig droog geworden. Warm was het nog niet. Het waaide hard, zeker windkracht 4 tot 5, en dat bleef het ook doen.
Na de gebruikelijke handelingen van inschrijven, kletsen met bekenden, spullen klaarzetten in het parc fermée en inlopen, sta ik aan de startlijn. Daar beantwoord ik 2 minuten voor vertrek aan het al een tijdje sluimerende gevoel dat ik iets ben vergeten: het gelletje. Ik ben vergeten m’n gelletje op de fiets te tapen t.b.v. wat extra energie onderweg. Shit. Het is nu sowieso te laat om daar wat aan te doen. Zonet zei ik nog wel eens voor een sub 1:05-finish te willen gaan. In plaats daarvan wordt het een test hoe nodig eigenlijk dat gelletje is op een sprintafstand wedstrijd. Pang! Weg. Twee rondes lopen. De eerste ronde gaat lekker. Tegen de wind loop ik in een groepje. Daarna een stuk voor de wind waar ik versnel en een heel aantal mensen voorbij loop. De tweede ronde is het veld al meer versplinterd en heb ik moeite wind tegen een groepje bij te houden waardoor ik in het laatste gedeelte, deels wind tegen en met een paar rare bulten en grasstukken, toch alleen kom te lopen. Uiteindelijk loop ik een prima tijd ergens laag in de 20 minuten. De wissel naar de fiets gaat goed. Mede dankzij de schoenlepel (cheap-ass trick!) die ik had klaargelegd sta ik veel minder te prutsen met m’n fietsschoenen dan in Hilversum het geval was. Het fietsparcours is één ronde met direct een viaduct. Het eerste deel is vervolgens met wind mee en daarna is het wisselend voor-, tegen- of zijwind en op alle stukken rijd ik weer menig dure (en ook niet dure) fiets voorbij. Heerlijk! Wel is het op een paar plekken moeilijk de fiets rustig op de weg te houden. De wind rukte behoorlijk aan m’n voorwiel. Het hand-made discwiel ligt gelukkig van zichzelf al als een huis op de weg.
Dan nog de laatste ronde lopen. De wissel geeft wederom geen problemen en kramp blijft vrijwel uit. Een loper van de duo’s kan ik niet meer achterhouden. Bij de finish aangekomen word ik blij van wat ik op de klok zie staan: 1:04.39. Ruim onder de 1:05 dus! BAM! Die mijlpaal is binnen. Interessant is dat mijn vorige beste tijd, duathlon Groningen 2011, ook een wedstrijd met veel wind was. Kennelijk heb ik daar profijt van, in plaats van dat het alleen maar zwaar maakt.
En dat gelletje? Ach, totdat het tegendeel een keer voorvalt, kunnen de sprintwedstrijden zonder geloof ik. Zoals het nu lijkt kost het wegwerken ervan meer tijd dan het oplevert.
Next up: trainingsweekend op de fiets in Limburg met Tritanium komend weekend en de 28ste de eerste keer een 15km-loopje meedoen in voorbereiding op de halve marathon.
Wilfred Vogd 